Afscheid, Anbagam, muggenplaag en hotel

Het is alweer even geleden maar nu dan toch weer eens tijd gemaakt om een blog te schrijven. Allereerst vinden we het super leuk dat we zoveel appjes en berichtjes krijgen van mensen die onze blog volgen!

Deze blog begint helaas met een afscheid. Want we hebben na drie weken dan toch echt vaarwel moeten zeggen tegen iedereen van Nirmal special school. Ons afscheid begon met het krijgen van cadeautjes. We hebben zelf gemaakte kaarten, een sjaal en een ketting gekregen. Uitgereikt door de kinderen. Daarna hebben verschillende groepen kinderen ons de traditionele indiase dans laten zien. Natuurlijk stond daar wat tegenover en hebben wij op onze beurt carnaval met hen gevierd (filmpje staat op Facebook van Iza). Ook hebben we alle kinderen, met gesponsord geld dus nogmaals iedereen bedankt, een ballon met snoepjes gegeven. De dag van vertrek hebben we voor het personeel ook nog een aantal cadeautjes gekocht en hebben we geld gesponsord voor jurken die de kinderen kunnen dragen met dans optredens. Deze doen zij eens per jaar om geld in te zamelen voor de school. Dat vonden wij een prachtig doel om te sponsoren.

Toen begon onze volgende stap. Op naar madurai waar we verbleven op Anbagam. Een combinatie van school, dagbesteding en hostels voor kinderen met een beperking. We kwamen aan in het weekend dus we hebben eerst even kunnen bijkomen van de reis en ons afscheid. Op zondag zijn we wederom mee naar de kerk gegaan. Hier werd ter plekke door allerlei mensen pongal bereid, een mix van rijst suiker en kokosmelk, en deze werd dan gezegend door de priester. Maandag zijn we naar de school gegaan met een echte typische gele schoolbus. Hier hebben we een rondleiding gehad door de school die overigens ook hun eigen fysio daar hebben. Ook hebben ze een early intervention centre deze heeft veel indruk op ons gemaakt. Het is een afdeling voor kinderen van 0-6 jaar waar zij samen met hun ouders skills krijgen aangeleerd om te kunnen omgaan met de beperking van het kind. Deze ouders zaten dan vervolgens van 10.00-15.00u met hun kind op school. Ze kunnen hier elkaar ondersteunen en verhalen uitwisselen wat hopelijk meet openheid creëert. Andere dagen hebben we de dagbesteding bekeken en we hebben zelfs een keer les (moeten) geven op het college. Hier worden jonge meiden opgeleid tot lerares voor speciale kinderen. We hebben in het Engels een les gegeven over wat social work is in Nederland. Na 6 dagen hebben wij ook hier weer afscheid genomen en zijn vertrokken naar Thanjavur.

En daar liggen we dan op onze (voor Indiase begrippen) zachte bedden in het hotel. Even 6 dagen rust waar we erg aan toe waren. We doen ook even niets anders dan relaxen en bijkomen van alle indrukken die we te verwerken hebben gekregen de afgelopen vier weken. Maar wat zijn wij toch een shock voor alle mannen hier. Twee jonge dames, zonder man, in bikini aan het zwembad. Ze kijken hun ogen uit. Vandaag kwam een jonge mannelijke ober, die ons al een paar dagen aanstaart, vragen of we wat wilden drinken. Toen hij terugkwam met onze drankjes begon het. Eerst de vraag waar we nog meer heen gingen, waar onze familie was, wat we hier gingen doen en vervolgens de mededeling dat hij met ons terug naar Nederland wilde. Na wat ongemakkelijk blikken bood hij zijn excuses aan. Vervolgens kwam de onvermijdelijke vraag of we vriendjes hadden, lieve Iza heeft ons gered met een leugen van twee denkbeeldige vriendjes in Nederland. Daar hield het niet bij op want toen kwam de vraag (ja dit is echt gebeurd) of hij ons vriendje hier mocht zijn. Jullie snappen nu natuurlijk wel dat onze deur vannacht op dubbel slot gaat.

Vanavond gaan we maar weer even naar de bar om dit trauma te verwerken. Ook wel grappig om te vermelden dat vrouwen hier over het algemeen niet drinken en roken dus ook hier zijn we weer shockerend. Ze hebben het zwaar te verduren hier met ons. We houden jullie op de hoogte! En fijne Valentijn allemaal :D