Mierenplaag, water op en Shari's
Door: Iza en Evie
22 Januari 2016 | India, Devakottai
Ja we weten het, twee dagen geleden nog een blog gepost. Maar we zijn nu al een week op Nirmal (de school voor gehandicapte kinderen). En willen jullie graag vertellen over onze geweldige ervaringen.
De eerste dag was erg wennen. De mensen in India eten 5 keer per dag warm en wij voelen onze vetrolletjes zo langzamerhand al aardig groeien. Dat wordt morgen voetballen met de kinderen! De fascinatie voor onze blanke huid is groot en de cultuurshock ook. Iedereen hier heeft oorbellen en twee neuspiercings maar de tongpiercing van Iza was toch echt een hoogtepunt deze week. Tot op de dag van vandaag moet Iza nog steeds elke dag haar tong laten zien.
De kinderen zijn geweldig. De meeste kunnen geen Engels maar ze proberen het allemaal voor ons. Wanneer we s'ochtends naar de school lopen worden we met veel enthousiasme ontvangen. Veel spullen hebben ze hier niet maar ze zijn zo blij met kleine dingen. Wanneer de kinderen hier spelen doen ze dit altijd met een glimlach.
Het verkeer hier is ook een verhaal apart. Ze rijden aan de (voor ons) verkeerde kant van de weg. Een maximum snelheid is er niet en als je geluk hebt kan je een verkeersbord lezen. Alles wat wij geleerd hebben is hier niet aan de orde. Met groot licht rijden, continu toeteren, inhalen in een bocht en gaten in de weg zo groot als auto's. We hebben wel een hele lieve chauffeur die ons overal naartoe rijd.
Een van de avonden hebben zuster Lima en zuster Jennifer ons mee op sleeptouw genomen naar een aantal tempels en een kerk. De borden NO PICTURES werden volledig aan de laars gelapt door de zusters dus nu hebben wij alleen foto's in de tempels. Ook hebben ze as gestolen om ons een stip op ons voorhoofd en keel te geven. Elke stip of streep en kleur heeft zijn eigen betekenis.
Onze angst voor de mensen hier is tot nu toe alleen maar ontkracht. Overal waar we komen krijgen we gratis eten of spullen. Ze betalen mensen om drinken voor ons te halen ook al zeggen we 100 x nee. Iedereen wil met ons op de foto. Wij voelen ons echte celebrities hier. Dat wordt weer wennen als we terug zijn in Nederland. HINT HINT!
Ook is Iza gisteren bekeerd. In de ochtend hadden we onze eerste mis bijgewoond op de school. Twee uur lang in kleermakerszit gezeten en we waren zo stijf als een plank. In de middag zijn we bezig gegaan met foto's van de kinderen maken. Dit omdat we een map mogen maken over de kinderen op Nirmal. Door een virus op de USB waren we echter bijna alle foto' s kwijt. Iza en zuster Shanthi zijn op hun knieen gaan bidden naar God dat we de foto' s konden redden. Als dit zou lukken ga ik me bekeren tot God zei Iza. En ja hoor daar waren ze, HALLELUJAH! Iza rende zo snel als ze kon naar de bidkamer en knielde naar God en kuste de vloer. De zusters konden hun lol niet op.
Gisterenavond was een van de meest spannende nachten. De eerste paar nachten hebben we wakker gelegen van de wilde honden. Het zijn er meestal rond de 15, die bij ons verblijf liggen. In de nacht gaan ze vechten of wippen, wat het ook is het maakt veel geluid en houd ons wakker. Maar gisteren was de druppel. De honden waren dit keer stil maar nu hadden we last van spinnen. De kleine heeft Iza overwonnen maar de grote werd een probleem. Na het spuiten van een volle bus haarlak is de moederspin naar beneden gevallen en heeft Evie hem met veel gegil vermoord met haar schoen. Wat een held!! Als kers op de slagroomtaart bleek daarna ook nog eens ons water op te zijn. Daar kwamen we achter toen Evie klaar was met douchen en Iza ingezeept en wel geen water meer uit de kraan kreeg.
Al met al hebben wij een geweldige tijd hier. De kinderen zijn super, de zusters en helpers zijn geweldig en er wordt goed voor ons gezorgd. Foto's komen de volgende keer. Spreken jullie snel!
De eerste dag was erg wennen. De mensen in India eten 5 keer per dag warm en wij voelen onze vetrolletjes zo langzamerhand al aardig groeien. Dat wordt morgen voetballen met de kinderen! De fascinatie voor onze blanke huid is groot en de cultuurshock ook. Iedereen hier heeft oorbellen en twee neuspiercings maar de tongpiercing van Iza was toch echt een hoogtepunt deze week. Tot op de dag van vandaag moet Iza nog steeds elke dag haar tong laten zien.
De kinderen zijn geweldig. De meeste kunnen geen Engels maar ze proberen het allemaal voor ons. Wanneer we s'ochtends naar de school lopen worden we met veel enthousiasme ontvangen. Veel spullen hebben ze hier niet maar ze zijn zo blij met kleine dingen. Wanneer de kinderen hier spelen doen ze dit altijd met een glimlach.
Het verkeer hier is ook een verhaal apart. Ze rijden aan de (voor ons) verkeerde kant van de weg. Een maximum snelheid is er niet en als je geluk hebt kan je een verkeersbord lezen. Alles wat wij geleerd hebben is hier niet aan de orde. Met groot licht rijden, continu toeteren, inhalen in een bocht en gaten in de weg zo groot als auto's. We hebben wel een hele lieve chauffeur die ons overal naartoe rijd.
Een van de avonden hebben zuster Lima en zuster Jennifer ons mee op sleeptouw genomen naar een aantal tempels en een kerk. De borden NO PICTURES werden volledig aan de laars gelapt door de zusters dus nu hebben wij alleen foto's in de tempels. Ook hebben ze as gestolen om ons een stip op ons voorhoofd en keel te geven. Elke stip of streep en kleur heeft zijn eigen betekenis.
Onze angst voor de mensen hier is tot nu toe alleen maar ontkracht. Overal waar we komen krijgen we gratis eten of spullen. Ze betalen mensen om drinken voor ons te halen ook al zeggen we 100 x nee. Iedereen wil met ons op de foto. Wij voelen ons echte celebrities hier. Dat wordt weer wennen als we terug zijn in Nederland. HINT HINT!
Ook is Iza gisteren bekeerd. In de ochtend hadden we onze eerste mis bijgewoond op de school. Twee uur lang in kleermakerszit gezeten en we waren zo stijf als een plank. In de middag zijn we bezig gegaan met foto's van de kinderen maken. Dit omdat we een map mogen maken over de kinderen op Nirmal. Door een virus op de USB waren we echter bijna alle foto' s kwijt. Iza en zuster Shanthi zijn op hun knieen gaan bidden naar God dat we de foto' s konden redden. Als dit zou lukken ga ik me bekeren tot God zei Iza. En ja hoor daar waren ze, HALLELUJAH! Iza rende zo snel als ze kon naar de bidkamer en knielde naar God en kuste de vloer. De zusters konden hun lol niet op.
Gisterenavond was een van de meest spannende nachten. De eerste paar nachten hebben we wakker gelegen van de wilde honden. Het zijn er meestal rond de 15, die bij ons verblijf liggen. In de nacht gaan ze vechten of wippen, wat het ook is het maakt veel geluid en houd ons wakker. Maar gisteren was de druppel. De honden waren dit keer stil maar nu hadden we last van spinnen. De kleine heeft Iza overwonnen maar de grote werd een probleem. Na het spuiten van een volle bus haarlak is de moederspin naar beneden gevallen en heeft Evie hem met veel gegil vermoord met haar schoen. Wat een held!! Als kers op de slagroomtaart bleek daarna ook nog eens ons water op te zijn. Daar kwamen we achter toen Evie klaar was met douchen en Iza ingezeept en wel geen water meer uit de kraan kreeg.
Al met al hebben wij een geweldige tijd hier. De kinderen zijn super, de zusters en helpers zijn geweldig en er wordt goed voor ons gezorgd. Foto's komen de volgende keer. Spreken jullie snel!
-
22 Januari 2016 - 14:54
Rian:
Wat een belevenissen....... -
22 Januari 2016 - 16:10
Frank:
Heey dames klinkt allemaal leuk en spannend ik ben rete trots dat jullie dit doen.
Ga zo door en ik wacht met spanning het volgende verhaaltje af.
Groetjes Frank xxx -
22 Januari 2016 - 16:21
Agnes:
Wauw over dat verkeer krijg ik elke keer nachtmerries maar ik ben wel trots dat je de spinnen te lijf gaat . Dan weet je wat jouw taak wordt als je weer thuis bent . En hou volgende keer water over voor Iza , Evie ;-) -
23 Januari 2016 - 15:09
Marjan:
Wowwwiieee.........wat een avonturen, superleuk hoor......:)
-
23 Januari 2016 - 15:37
Beau:
Wat leuk om te lezen, vooral dat de verschillen al zo gauw kenbaar zijn geniet ervan dames! -
23 Januari 2016 - 18:18
Annemiek:
Zo dames, wat heerlijk om jullie zo te kunnen volgen! Wat een belevenissen (ik zie het gebeuren!)
(Ik kan alleen niet bij de foto's! Of hebben jullie geen foto's geplaatst?)
Groetjes, Annemiek -
27 Januari 2016 - 13:20
Diny:
Iza bekeerd? Zijn daar foto's van???? Nu kan jullie (en ons?) niets meer gebeuren!Blijf genieten dames, mooie reis! Maar waar blijven de foto's? Te druk?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
